آنچه در پي مي آيد، حقايقي است که بر من گذشته و به آنها ايمان دارم ممکن است با خلق و خوي بسياري از مردم هم سازگار نباشد، و عده اي به اين عقايد ريشخند بزنند. اما آنقدر ميدانم که، هرچه اشتباه کرده باشم، در اين مورد که همه انسانها روزي اين کره خاکي را وداع خواهند نمود، هرگز دچار اشتباه
نشده ام.
در خلوت خودم، در دل شب هايي که تمام آنهايي که روزشان را در چارچوب يک زندگي زميني ـ بدون اتصال به حيات ابدي ـ شکل داده اند و رؤياهاي شيرين فردايشان را نظاره ميکنند در اين ميان سکوتي که همه اطرافم را فرا ميگيرد، با خودم ميانديشم که من اينجايي نيستم تو هم اينجايي نيستي! اصلاً هر کس جاودانگي و ابديت را قبول دارد، اينجايي نيست!...
اما کجايي هستيم؟ و به کجا خواهيم رفت؟ چه سرنوشتي در انتظارمان است؟ چه ره توشه اي برگيريم که واقعاً ره توشه باشد؟
نه وبال و سر بارمان؟
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟
به کجا ميروم آخر ننمائي وطنم؟
مرغ باغ ملکوتم نيم از عالم خاک
دو سه روزي قفسي ساخته اند از بدنم
اي خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هواي سر کويش پر و بالي بزنم
اگر حرفهاي حقير را قبول نداري و ميخواهي با تجاهلي عارفانه از کنارشان بگذري، اشکالي ندارد. اما قبل از آن يک نگاهي به صفحه متوفيات يكي از جرايد کشور بينداز. ببين جلوي اسم کدام يک نوشته که : قبلاً اخطار داديم توجه نکرد، مجبور شديم در سنين جواني ببريمش، خب حالا چي؟
حالا هم ميگويي نوبت من بعد از همه است؟ يا اينکه حالا ديگر قانع شدي که بالاخره روزي هم نوبت ما خواهد رسيد؟!
راستي اگر مرگ صفي و نوبتي بود، ميشد آدمي سرکي بکشد و بعد از اينکه خاطرش جمع شد که حالا حالاها نوبتش نميرسد، با خاطري آسوده به امورات دنيويش بپردازد، اما افسوس که در اين قسمت عمر، خداوند گلوگاهي گذاشته تا مخلوقاتش در هر حال و شرايطي که هستند "مرگ" را به خود نزديک ببينند.
شما در حال حاضر مشغول مطالعه اين بخش هستيد. چون براي سرعت حرکت و فکر و انديشه آدمي، حد و اندازه اي وجود ندارد، همين الان در ذهنتان يک مرور کلي از بدو تولد تاکنون بنماييد. ببينيد در بين فاميل و بستگان و دوستان و آشنايان و همشهرياننتان، چند نفر دارفاني را وداع گفتهاند و به عالم باقي پيوسته اند؟
اگر باور داري که اينجايي نيستي کافي است، چرا که همينقدر که باور کني "اينجايي" نيستي، واقعاً بستر و استعداد اين را داري که بداني به کجا خواهي رفت؟ و "کجايي" هستي!
وقتي قبول کردي و يقين حاصل نمودي که تو هم عضوي از اين کاروان هستي که ميان هر دو عدم قرار گرفته اند و هر زمان تعدادي به اين کاروان مي پيوندند و کثيري از آن وا مي مانند.
خوب اگر چاووشي مرگ ندا در داد که؛ "بيا ره توشه برداريم و قدم در راه بي بازگشت بگذاريم" من چه بايد براي ره توشه ام مهيا کنم؟
خوب، حال اگر اين پرسش در ذهنت جاي گرفته و خواستي به دنبال پاسخش باشي؟ پاسخ آن بسيار ساده است.
کاري ندارد. از همين فردا تصميم بگير و روي تصميمت براي تصاحب جهاني سراسر شادي و نشاط و فرح مقاومت کن. خيلي هم سخت نيست. از همين فردا با خودت اين واقعيت را همواره تکرار کن که؛ همه اعمال و کردار و نيات و افکار ما، انعکاس و نتيجه اي در خور شأن آن عمل و کردار و پندار دارند و در حد بضاعت سعي کن ره توشه اخرويات را فراهم آوري اگر ميخواهي الماس جمعآوري نمايي، [يا الله]. از فردا شروع کن. آدرس را من ميدهم، تویی که باور کرده اي "اينجايي" نيستي، پس براي آنجايي که تو را ساخته اند الماس جمع کن. فقط يک شرط جزئي و آسان دارد و آن اين که آستين بالا بزني و باور کني که کارهايي که ميکني همه براي تقرب به خدايي است که پاداش دهنده اصلي است.
از همين فردا، به روي بچه هاي کوچکت و حتي بزرگت لبخند بيشتري بزن. نور عشق و ايمان را در دلهايشان منور کن. با همسرت خوشخلقتر برخورد کن. اگر در مسير حرکتت پياده اي را مي بيني سوار کن. از او مطالبه پول نکن و به خودت بگو اين سوار شدن باشد براي آخرتم. اگر ميتواني خود را جاي آدمهاي ندار و بيبضاعت بگذار و مقداري از آنچه داري به آنها بده.
اگر امکانش برايت وجود دارد درختي غرس کن، نهالي بنشان و حيواني را سير کن. از فردا به روي مردم با تبسم نگاه کن. از کنار مشکلات مردم بي تفاوت نگذر و خودت را به جاي آنها بگذار و ...
پس "بيا ره توشه برداريم و قدم در راه بي بازگشت بگذاريم". حقيقتش اين است که به قول بزرگي "انسان را عمر دوباره بايد، يکي را تجربه آموختن و ديگري براي استفاده از آن تجربيات".
حال که چنين نيست، هر انساني بيش از يک بار امکان بهره مندي از زندگي را ندارد. پس بهترين و معقولترين راه آن است که از مجموعه تجربيات کساني که در زمين مرتبط با عالم ارواحند و يا ارواحي که با زمينيان در ارتباطند و نيز کساني که توانسته اند از قيد حصار تن اندکي رهايي یابند استفاده نماييم .
نویسنده : رضا خوشدل
مقالات